کاوش بی‌‌قدرتی شغلی پرستاران

پژوهش حاضر دربارۀ فرایند شکل‌گیری بی‌‌قدرتی شغلی بین پرستاران بیمارستان‌‌های دولتی شهر یزد بررسی می‌کند. با استفاده از رویکرد کیفی و روش نظریۀ زمینه‌‌ای و با نمونه‌‌گیری نظری و هدفمند، 20 نفر از پرستاران بیمارستان‌‌های دولتی شهر یزد انتخاب شدند و با آنها مصاحبه‌های عمیقی انجام شد. فرایند نمونه‌‌گیری نظری تا مرحلۀ اشباع داده‌‌ها ادامه یافت. داده‌‌های گردآوری‌شده با استفاده از کدگذاری باز، محوری و گزینشی تحلیل و در قالب خط داستان (شامل 20 مقولۀ اصلی و 1 مقولۀ هسته)، الگوی پارادایمی و طرح‌‌وارۀ نظری ارائه شدند. نتایج نشان دادند بی‌‌قدرتی شغلی پرستاران به‌طور عمده به‌دنبال عواملی چون گفتار‌‌ قدرت ‌‌- مراقبت پزشکان، برساخت نارضایتی‌های مالی و وضعیت سیال بیماران برساخته می‌‌شود. پرستاران در مقابل بی‌قدرتی شغلی راهبرد‌‌های متفاوتی را برمی‌گزینند. کار عاطفی، درمان پراگماتیسمی و گفتمان اعتماد ازجمله این راهبردهاست که بین پرستاران فعال شده و با خود پیامد‌‌هایی مانند بی‌‌تفاوتی آموخته‌شده، حل گفتمانی اختلافات، هژمونی عواطف منفی و سبک‌‌های مراقبتی ترکیبی را داشته است. طرح‌وارۀ نظری این فرایند را ترسیم می‌کند.